Sadelik, en derin lezzetlerin saklandığı yerdir. Zeytinyağı sızdıkça toprağı hatırlarsın; balık kızardıkça deniz kenarına geri dönersin. Bu yüzden Ege’de yemek, yalnızca lezzet değil; bir hikâye arayışıdır. Bu hikâyeyi anlamanın yollarından biri, yemeklerin sesini dinlemektir; bir diğeri, onları görmektir. Çünkü her otun, her balığın, her mezeliğin görünüşünde mevsimlerin izi durur.

Sadelik, en derin lezzetlerin saklandığı yerdir. Mevsim ne veriyorsa sofraya o gelir; zeytinyağının sessiz birleştiriciliği. Hizmetlerimizin tamamına ana sayfa üzerinden ulaşabilirsiniz.

Bu bölümde sana uzun uzun tarih anlatmayacağım. Sofrayı fazla kurcalamadan, tek solukta İzmir’in en yerli, en içten, en karakterli Ege yemeklerini önüne sereceğim. Listeden sonra birlikte tabaktan objektife doğru yavaşça yürürüz. “Yemek-menü fotoğrafçısı” çözümlerimizi görmek için bu sayfayı ziyaret edebilirsin.

• İskorpit Çorbası — Dikenli balığın sabırla güzelleştiği, denizden eve uzanan sıcak hikâye.
• Radika — Hafif acı, hafif tatlı; limonla dirilen Ege’nin asi otu.
• Girit Usulü Kabak Çiçeği Dolması — İncecik çiçeğin içine saklanmış sabır, yaz sabahının sesi.
• Cibes — Lahananın kalbi; turşusu da olur, zeytinyağıyla hafifletilir.
• Şevketibostan — Dikenli haliyle ürkütür; tabakta sükûnete kavuşur.
• Tilkişen (Yabani Kuşkonmaz) — Baharın habercisi; kavrulduğunda Ege’yi eve taşır.
• Isırgan Otlu Börek — Yoksul işi diye bilinir, dilde şölen yaratır.
• Arapsaçı (Rezene) — İnce kıvrımlar, anason kokusu; balığa dost, sofraya neşe.
• Hardal Otu — Biraz bahar, biraz meydan okuma; zeytinyağıyla can bulur.
• Sarmaşık Otu — Köylünün sessiz hazinesi; keskinliğiyle hafızada kalır.
• Kaldırık — Unutulan ama unutulmayı hak etmeyen; hafif buruk, çok yerli.
• Tulum Peynirli Domates — Basitliğin şölene dönüşmesi; yaz güneşi ve kış yaylası aynı tabakta.
• Enginar – Alaçatı Usulü — Sade, temiz, narin; bakla kardeşliğinde dillenir.
• Börülce Salatası — Yazın serin tarafı; sarımsaklı zeytinyağıyla dost.
• Zeytinyağlı Bamya — Yazın sabrı; limonla hafifler, güneşi taşır.
• Sakızlı Muhallebi — Damla sakızının mis gibi kokusu; rüzgârın tatlı hâli.
• Boyoz — Hamurun sessiz isyanı; sabah güneşine yakışır.
• Midye Dolma — Sokakta yenir, hikâyesi denizle başlar.
• Kokoreç — Geceyle yapılan gizli anlaşma; dumanın sıcak nefesi.
• Levrek – Izgara — Denizin sade lordu; limonun ince dokunuşunu sever.
• Barbun – Tava — Kırmızı pullar, hafif bir çıtırtı; çocukluğun tatil sesi.
• Uskumru Dolma — Tarihten kalma rafine lezzet; sabır, maharet, deniz.
• Fava (Bakla Ezmesi) — Zeytinyağının bıraktığı tatlı gölge; mezelerin sessizi.
• Girit Ezmesi — Peynir, ceviz, ot… Bir kâsede yaz akşamı.
• Deniz Börülcesi — Tuzlu ıslık; sarımsakla arkadaş, sofrada sürpriz.
• Ahtapot Izgara — Usta el ister; dokusu kadar kokusu da Ege hikâyesi.
• Kalamar Tava — Çıtır kenarlar, hafif limon; sahil akşamına armağan.
• Çoban Salata — En yalın, en dürüst; domatesin yaz kokusu, soğanın ince inadı.
• Kabak Çiçeği Mücveri — Çiçeğin yeşil gölgesi; hafif, zarif, tam ev işi.
• Tarhana Çorbası – Ege usulü — Köyün kışı saklama yöntemi; evin sıcak nefesi.
• Kiraz Yaprağı Sarması — Üzüm yaprağından daha ince, daha kırılgan; yazın gizli lezzeti.
• Pırasa Köftesi — Klasik köftenin Ege yorumu; yumuşak, yeşil, ev gibi.
• Zerde — Safranın sarı masalı; hafif tatlı, törensi.
• Zeytinyağlı Taze Fasulye — Sade, mütevazı; yazın masa ortağı.
• Söğüş — Dilli, beyinli; İzmir sokaklarının gece imzası.
• Keşkek – Ege yorumu — Buğdayın uzun duası; sabırla yenen köy seremonisi.
• Tane Nohut Yahni — Ağır ateş, yumuşak kalp; evin kış yüzü.
• Çingene Pilavı — Pirinç değil, bulgurun neşesi; soğan, nar ekşisi, göç hikâyesi.

Bir radika kasesine bakarken, aynı anda tarlayı, çobanı, pazarı ve sofrayı yan yana görürsün. Bu, gastronomiden çok hafızayla ilgilidir. Bu yüzden Ege mutfağıyla ilgilenmek biraz da fotoğrafın dilini öğrenmektir: Sadelik, samimiyet, malzemeye saygı. Ürün ve paket görselleri için Baraka Fotoğrafçılık’taki rehber yazıları da inceleyebilirsin.